nickywired

nie chcę, żebyście czytali inne wiersze kogolowiek, bo w tym jest wszystko to, co gdzie indziej i nie chcę, żebyście cytowali, bo wyjmiecie wszystko z kontekstu i wpakujecie między bajki swojego realistycznego życia. nie chcę się upijać, bo kac mnie topi. ludzie są głupi i nie chcę, żeby rządzili moim ciałem, bo nie chcę, żeby moim ciałem rządziła głupota. nie chcę nosić stanika, bo mi niewygodnie, a niewygoda jest ostatnim chceniem, które chce mi się chcieć. nie chcę oglądać telewizji, bo

kiedy pytasz jak to u mnie jest czy śpię dobrze wystarczająco, by z rana włożyć buty i podnieść łyżkę do ust czy na pewno jadłam od wczoraj lustro ci podpowie, że nic mnie nie boli nie muszę krzyczeć, kopać, ni kląć jak zmarniali kochankowie wciskają się w siebie w strachu przed-wczoraj -szym dniem i skutkami, które uwidoczni w kolejnym on wydusi wsiąkające w jej kark łzy wyschną za lat nie wiem, a ona w piżamie jego nieszczęścia skaczą na jednej nodze parami ustawiają się w kolejce tł

Był taki czas, kiedy chciałam się zabić czternaście razy na dzień, bo nikt nigdy nie będzie mnie kochał.  Był ciepły dzień kwietnia, jak nigdy. Po raz pierwszy od dawna wstałam boso, a paluch u stopy przypominał parówkę koktajlową.  Jego też nikt nigdy nie będzie kochał. Zabójstwo w samo południe brzmiało rozsądnie, choć nie chciałam rozgrywać dantejskich scen przed facetem mamy, o ile można tak nazwać kogoś, kto przyjeżdża pod chrzaniony wieczór, żeby się popieprzy

You and I we tried to walk through the river of neons where we learnt to talk In a plastic frame there's a hug locked and in the left hand a pair of shoes and dictionary human-polish polish-inhuman from a three-month bed a pillowcase and burial by a neon trip of a word and no-word interrupted by cough Me and Me I try to walk through the trough of cemetery neons eternally mortal

Ty i ja usiłowaliśmy spacerować rzeką neonów gdzie uczyliśmy się rozmów w plastikowej ramce zamknięty uścisk a w lewej dłoni para butów i słownik ludzko-polski polsko-nieludzki od trzymiesięcznego łóżka poszew i pochówku neonową podróżą słowa i niesłowa przerwanego kaszlem ja i ja usiłuję spacerować korytem cmentarnych neonów wiecznie śmiertelnych

-ojcu czas czas jest mi gwoździem w trumnie kolebką miłości wykąpaną czternastej wiosny w wannie z wybielaczem niewyraźny garnitur wyprana twarz a na niej uśmiech niezagojony charakterystyczne rysy i ich geny recesywne idą ręka w rękę w supermarkecie kolejny raz łamiąc mi serce na czternaście kawałków gdzieśkolwiek nie jest, jeśliś był choćby i wiosną nikczemną gwóźdź w sercu wie perły nasenne też że nikt tak nie solił oczu za tobą przede mną

O nadziejo, umierasz                    beznadziejnie a może o tylko mój więdnący                    bez

mróz wchodzi w nos jak lukier każdego ranka na przystani opon i silnika a w środku transportu na jednym z siedzeń rozlana mała czarna i cały autobus pachnie człowiekiem porannym woda kolońska w niebieskiej czapce siwą teczką potrąca imbir w beżowym szaliku a mleko osiada przy wózku i kołysze lekko bezzapachowy niewinny cukier a człowiek poranny kończy swą zmianę gdy mróz wychodzi nosem jak nadgodziny każdego wieczora w środku powrotnym na jednym z siedzeń rozlany kwas z potem pocałunkiem kasują bilet w podró

trzy otwory dwa z niebieskim oczkiem jeden w czerwień chemiczną obramowany prawdopodobnie zblednie wraz z deszczem kranowym tkwi głaz a mech go tulący to bynajmniej nie zieleń woda w zegarku zamknięta zmienia kształt wielu nieoszlifowanych tkankowych karatów tkwi aż Ktoś podejdzie i powie o jaka piękna twarz

Plath też piła czysto bo leczenie brudnej Psyche to nie grzech nieczytelniku obcy jest ci lament Safo bo to skok w płytką wodę a podwórkowy romans z Kerouakiem to tylko palce doprawione benzyną i papierosowa cera Charles też pisał wiele choć imiona żeńskich rymów łatwiej uderzały mu do głowy z wysokim oprocentowaniem nie mieści się już to bogactwo bez rozsądku a wątroba uczuć szwami powlekana dlaczego wciąż musimy być trzeźwi znaj nieczytelniku sześć promili w heksametrze alkoholizm poezji